Zes letters. Het begint met een C.

‘Nee, geen Corona. Ook geen crisis. Maar… Charme.’ Nadja Denninghoff Stelling, leerkracht groep 8 van IKC Bonifatius in Sneek schrijft over hoe zij de afgelopen 3 weken ervaarde. Een tijd die met chaos begon, maar resulteerde in jubelende ouders, stralende kinderen en meer waardering voor haar vak.

‘Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vind de situatie waarin wij ons bevinden ook zo zijn charme hebben. Ik wil zeker mijn ogen niet sluiten voor alle angst of het verdriet dat mensen ervaren op dit moment, want dat zie en begrijp ik heus wel. En als ik echt eerlijk ben, wil ik mijn ogen er ook eigenlijk weer wel een beetje voor sluiten. De artikelen, grafieken, onderzoeken en verhalen vliegen je om de oren!

Charme

Mijn eerste week had dat trouwens allesbehalve. Ik voelde mij vrij machteloos. Het managementteam moest besluiten nemen en voor mijn gevoel duurde dat veel te lang. Partner, kinderen en ondergetekende zaten 24/7 in hetzelfde huis en ik werd bijna gek. Ik voelde de verantwoordelijkheid om de rust en sfeer toch een beetje te handhaven. Maar foei… Dat ging mondjesmaat. De regel ‘We hebben over 9 maanden een babyboom of een explosie aan echtscheidingen’, passeerde met regelmaat mijn gedachten, waarbij ik 100% inzette op de laatste uitkomst. Hier werden voorlopig geen kinderen gemaakt in ieder geval… Gelukkig kwam er langzaamaan duidelijkheid vanuit mijn werk, voor de komende weken.

Vanaf toen kwam de charme. Vanaf die eerste vrijdag. Het besef kwam dat we voorlopig nog wel meer op elkaars lip zouden zitten. Dat ik beter maar een beetje begripvoller kon worden naar mijn vriend. En ook naar de kinderen. En naar collega’s. En naar heel de wereld dan maar meteen. Dat iedereen anders reageert in een crisissituatie. En dat dat ook allemaal goed is.

Het ontdekken van programma’s als MOO en Zoom was begonnen en er ontstond een zekere structuur in de dag. We lichtten de ouders en leerlingen in en de eerste Zoom online meeting was een feit. Daar zag ik plots een klas vol stralende gezichtjes achter hun tablet, laptop of telefoon. Zelf stuiterde ik van de energie, helemaal hyper kwam ik uit de eerste lessen taal, rekenen en spelling. We gingen ook spelletjes doen, ‘de jongens tegen de meisjes’. We lachten, leerden en waardeerden wat we hadden. We zagen de charme.

Intussen zijn we twee weken verder. Zijn de ICT-vaardigheden van leerlingen, ouders en leerkrachten beter dan ooit en worden we steeds beter in wat we doen. De ouders staan jubelend aan de zijlijn, waarderen ons werk meer dan ooit. Kinderen beseffen plots hoe waardevol en fijn naar school gaan is. Dat wat ik geregeld miste in ons vak, voert nu de boventoon. Hoe lang het nog gaat duren, weet ik niet. Ik kijk uit naar het moment dat de crisis voorbij is, maar intussen geniet ik lekker van alles wat de situatie de aarde, de mensheid en mijzelf brengt.’